Þetta er orðið meira en 20 ára gamalt núna:
Albert Lucas var
lögreglufulltrúi hjá Scotland yard í London, honum var falin
rannsókn þessa furðulega og ógnvekjandi máls. Hann hafði
nýlokið rannsókn á einstaklega flóknu og vandmeðförnu sakamáli
sem var í daglegu tali nefnt "Stóra Bókasafnsmálið".
Forsaga málsins var sú að einhver óprúttinn bæði og bíræfinn
glæpamaður eða hópur glæpamanna, jafnvel mafía, hafði tekið
ófrjálsri glæpahendi nýjasta eintak hinnar margfrægu og annáluðu
kvikmyndahandbókar Leonards Maltins. Varð af þessu uppi fótur og
fit hjá aðstandendum alþjóðabókasafnsins í Oxford og þótti
þessi atburður setja dökkan skammarblett á glæsta sögu þessa
fornfræga safns. Eftir að hafa unnið hörðum höndum að rannsókn
þessa máls í tvær vikur komst Albert Lucas á slóð
grunnsamlegra einstaklinga. Og lagði á ráðin gegn þeim hægt en
örugglega. Hann hafði samband við tæknideildina og lét festa
nýtískuhátæknihlerunar-og-gervihnattastaðsetningarútbúnað í
nýjasta tölublað Andrésar andar og félaga. Þessu kom hann svo
fyrir á áberandi stað, hengdi á tilkynningartöflu fyrir framan
bókasafnið. Með þessum hugvitsamlegu aðgerðum hugðist hann
freista hinna hryllilegu óþokka og glæpamanna er höfðu verið að
verki og grípa þá glóðvolga með illa fengið
bókmenntastórvirkið í þjófakrumlunum. Ekki hafði hann beðið
lengi er að dreif hóp ungmenna með blöðrur í annari hendinni og
bjór í hinni loppunni. Þetta lið var augljóslega í
glæpahugleiðingum, allir með hárið litað þannig að þeir voru
sem sköllóttir væru. Foringi hópsins var sveipaður breska
fánanum og virtist ekki hafa önnur klæði á sér. Aðrir meðlimir
hópsins voru klæddir mexícanmussum og með skærgula mústafahatta
milli eyrnanna. Fyrir utan einn sem var með derhúfu með mynd af
aðstoðarkokkinum á Lanterna. Á fótunum höfðu þessir óþokkar
svo handsmíðaða, loðfóðraða hollenska tréskó með
blómamynstri. Auk þess voru þeir klæddir buxum úr bláu
refskinni af rauðum heimskautaref og rauðbröndóttum silkiskyrtum
með kraga sem spannaði tíu tommur og var alþakinn blómamynstri.
Eitt þessara duglausu dusilmenna kom upp um gengið með því að
nema á brott með sér hið mikla ritverk sem Albert hafði hengt
upp á töfluna. Svo hafði hópurinn sig burt til síns heima og
Albert elti í þyrlu bresku leyniþjónustunnar. Á jörðu niðri
biðu tvö fylki sérþjálfaðra árásarsveita SAS skipana um að
ráðast til atlögu við þessa fanta og fúlmenni sem um ræddi. Í
ljós kom að fólin höfðu aðalbækistöðvar sínar í Haringay í
kjallara blokkar nokkurrar. "Það er blokk þarna" æpti
Albert Lucas í talstöðina og SAS gaurarnir voru ekki lengi á
vetvang. Eftir að hafa hent nokkrum reyk- og handsprengjum inn um
gluggana og dælt smá taugagasi inn í húsið æddu nokkrir
sérþjálfaðir sérsveitarmenn inn í húsið og skutu á allt sem
hreyfðist. En þá kom dulítil vindkviða sem feykti gufunum og
reyknum á braut og urðu menn þá varir við að þeir höfðu
beint athygli sinni að vitlausu húsi. Þegar Alberti varð það
ljóst, að þeir höfðu í misgripum valdið óþægindum, og það
á vitlausum bæ, varð honum að orði: "Helvítis vesen!
Hvað drápuði annars marga?" Einn sérsveitarmann vatt sér
innan tíðar að honum, og uppfræddi hann: "Nákvæmar tölur
liggja enn ekki fyrir, en persónulega myndi ég giska á svona..
eh…svona 50-60….að minnsta kosti. En það voru sko engir
merkilegir!!!" Ekki fór hjá því að Alberti létti nokkuð
við þessar fréttir, og skimaði í allar áttir eftir hentugum
blórabögglum. Þá kom hann auga á tvo blámenn sem sátu úti í
horni og lásu Hómer og Dante. "Segjum bara að þeir hafi
gert þetta!" mælti Lucas, og benti á blámennina. SAS
mennirnir voru nú ekki lengi að hafa hendur í hári blámannanna
og koma allri sökinni á þá. Nú vildi svo til að hinir
raunverulegu gangsterar sáust á vappi, með þýfið í fórum
sínum, fyrir utan híbýli sín. Þegar hér var komið við sögu
voru allir opinberir starfsmenn á svæðinu búnir að fá sig
fullsadda á þessum gæjum og voru þeir því umsvifalaust teknir
úr umferð með smávægilegri skothríð. Að því loknu sneru
allir ánægðir heim að bóna byssurnar sínar, utan sex ættingjar
hinna nýdauðu glæpamanna sem héldu til myrkra afkima borgarinnar
að brugga launráð og hugðu á hefndir.
Afsakið textavegginn, en svona kemur þetta beint úr kúnni, svo að segja.
