Dagur 75 ár 6 (dagur 2267, færzla nr. 917):

AMV:



Úr the wallflower. (Yamato Nadeshiko shichi henge). Live action útgáfan er betri. Plott: fjórir kvenlegir gaurar fá að búa frítt í stærðar höll gegn því að gera frænku eigandans að fínni dömu. Þeir eru mestu skúrkar, svo það gengur ekkert of vel.

Stelpan er skrítin, gerir ekkert annað en að hanga inni, tala við anatómíu-dúkku og beinagrind, horfa á hryllingsmyndir og safna líffærum í formalíni.

Það er draugur í kjallaranum og einn af þeim á að ganga að eiga dömu sem getur skotið leiserum úr augunum á sér. Það kemur aldrei fram hvernig hún fer að því. Teiknimyndirnar eru svo ennþá súrari. Þær hafa goth-loli stelpurnar. Leikna útgáfan hefur "í kringum þrítugt stelpurnar." Þær eru mjög...

Besta lína: "Ég skal lofa að horfa bara á eina hryllingsmynd á dag og fara alltaf í bað á þriggja daga fresti!"

Músíkin er betri í teiknimyndunum. Sjá youtube hér að ofan. Þessi Kiyuharu er eitthvað skuggalegur. Ég get ekki mælt með upphafslaginu í leiknu útgáfunni, hún er... júróvisjón.

Þetta er svo meira normal japönsk popptónlist:



Þetta er ekki í neinum teikniyndum, mér vitanlega. (Ég fór á menningarhátíðina um daginn og fylgdist með. Hafði ekkert betra að gera þann daginn.) J-popp hljómar voðalega oft eins og Feldberg, eða Ske.

Nóg af þessu bulli:



Samael. Svissneskt, þetta.



Arc enemy.



Grave. Maður fær höfuðverk af teiknimyndamúsík stundum.



Birthday massacre.