fimmtudagur, febrúar 16, 2006

Dagur 345 ár 2 (dagur 710, færzla nr. 370):

við vitum öll að ósonlaginu stafar hætta af beljum, svo og eru þær ein af orsökum gróðurhúsaáhrifa. Þetta er vegna þess að beljur borða mikið gras, og allir sem borða mikið gras leysa mikið vind.

Og í iðralofti kúa er metan, en það er einmitt efni sem er stórskaðlegt stöðugleikanum, og veldur einmitt þessum gróðurhúsaáhrifum sem ég mynntist á hér að ofan.

Hvað á þá að gera?

Skjótum beljunum út í geim, segi ég. Það er auðvelt. Við bara einfaldlega teipum logandi zippokveikjara rétt undir endagatinu á hverri belju og bíðum. Fyrr en síðar mun beljan leysa vind, og eins og allir vita þá brennur metan, og þegar kviknar í beljuloftinu þá mun beljan skjótast af stað eins og raketta, og fljúga alla leið út í geim, þar sem hún mun svo sveima um himinhvolfin, og jafnvel hitta öll þessi astrónaut sem eru þar á ferli.

Þetta er staðreynd. Hvernig haldið þið annars að astrónaut hafi komið til? Auðvitað við tilraunir bandaríkjamanna til að nota naut til að skjóta gervitunglum á sporbaug. Rússar gerðu svipaðar tilraunir, en við köllum þeirra búfé kosmónaut.



Þar höfum við það. Höfum þó í huga að hver belja getur ekki borið neinn farm, enda bara nóg metan í hverri belju til að skjóta henni einni á loft.

Engin ummæli:

Skrifa ummæli